Wat is de wettelijke verdeling

De wettelijke verdeling regelt de vererving van nalatenschappen. Sinds 2003 is zij geheel automatisch van toepassing wanneer u gehuwd bent en kinderen heeft. Volgens de wettelijke verdeling verdeelt u niet zelf uw erfenis, maar doet de wetgever dit. Het houdt in dat uw erfenis over de langstlevende echtgeno(o)t(e) en over al uw kinderen verdeeld wordt. Pleegkinderen en kinderen uit eerdere relaties vallen hier dus buiten. Alle goederen (vermogen, woning etc) uit uw erfenis worden verdeeld over de echtgeno(o)t(e) en de kinderen, allen voor eenzelfde aandeel. Het erfdeel van de kinderen krijgen zij pas op het moment dat beide ouders zijn overleden. De kinderen krijgen dus een soort geldvordering op hun langstlevende ouder. Echter tijdens het leven van de overblijvende ouder kunnen de kinderen deze vordering niet opeisen. De echtgeno(o)t(e) wordt eigenaar van alle goederen en mag hiermee alles doen wat hij/zij wenst. Het totale vermogen mag hij/zij opmaken. Indien er niets meer over is op het moment dat de laatste ouder overlijdt dan hebben de kinderen pech. Naast het voordeel dat de langstlevende ouder goed wordt beschermd en gewoon kan blijven voortleven zoals hij/zij gewend was heeft deze regeling ook veel fiscaal voordeel. erfbelasting: Over de vorderingen, die worden verkregen door de kinderen op de langstlevende ouder, dient ieder kind erfbelasting te betalen, ongeacht het feit dat deze vordering nog niet opeisbaar is. Omdat niet zeker is of de kinderen ooit iets zullen verkrijgen van deze vordering is in de wet geregeld dat de langstlevende ouder verplicht is om deze verschuldigde erfbelasting voor te schieten. Uiteraard betaald hij/zij dit niet van haar erfdeel, maar schiet hij/zij dit voor uit het erfdeel van de kinderen. inkomstenbelasting: Over deze vorderingen is voor de inkomstenbelasting box 3 (sparen en beleggen) belasting verschuldigd. De vorderingen van de kinderen worden belast tegen een tarief van 30% over een fictief rendement van 4%. Om dit te voorkomen is in de wet opgenomen dat de geldvorderingen niet worden belast (=gedefiscaliseerd). De kinderen hoeven deze vordering dus niet op te geven bij hun jaarlijkse belastingaangifte.